خرید اینترنتی پرورش میگو

آموزش اصول پرورش (پرورش، تغدیه، جایگاه، بیماریها و...)

صید میگوی مبدل یا مادر، تورترال، عملیات آماده سازی، عملیات صید و جدا سازی نشانه های میگوی مولد.

 گونه های میگوی آب شیرین جنس Macrobrachium در سراسر مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان پراکنده اند. این گونه ها در اغلب آبهای شیرین داخلی شامل دریاچه ها ، رودخانــه ها، باتلاقها ، نهرهای آبیاری ، کانالها و استخرها یافت می شوند.

اغلب گونه ها در مراحل نخستین چرخه زندگیشان به آب لب شور نیاز دارند و بنا بر این در آبهایی یافت می شوند که مستقیم یا غیر مستقیم به دریا می پیوندند، هر چند بعضی از آنها چرخه زندگیشان را در دریاچه های داخلی آب شور یا آب شیرین کامل می کنند. بعضی از گونه ها ، رودخانه هایی با آب شفاف را ترجیح می دهند، در حالی که بعضی دیگر در آبهای بسیار گل آلود یافت می شوند.

میگوی عظیم الجثه آب شیرین (Fresh Water Prown Giant) به علل زیر مناسب ترین گونه برای پرورش محسوب می شود:

رشد سریع و رسیدن به وزن تجاری ( بیش از 70 گرم ) در استخرهای خاکی در مدت کمتر از 4 ماه

عدم توقع غذایی خاص و رژیم همه چیزخواری .
مقاومت در شرایط مختلف محیطی ( دما ، شوری و ... ) .
رسیدن به مرحله رسیدگی جنسی در استخرهای پرورش .
قابلیت پرورش و رشد در آبهای شیرین و لب شور .
امکان کشت توام با ماهیان گرم آبی .
تکثیر و پرورش آسان .
تمایل اندک به همجنس خواری .
بازار جهانی مطلوب .

ریخت شناسی :

بدن میگوی آب شیرین دارای دو قسمت سر و دم می باشد ارگانهای بیرونی قسمت سر شامل روستروم ؛ یک جفت چشم مرکب ،آنتن ها و آنتنول ، پره های دهانی و شش جفت پای قدم زن می باشد . در قسمت دم بندهای شکمی ، دم و دمپاره ها و پاهای شنا قرار می گیرند .

رده بندی میگوی آب شیرین:
شاخه: بندپایان
زیر شاخه: ماندیبولاتا
رده: سخت پوستان
زیر رده: مالاکاستراکا
راسته: ده پایان
زیر راسته: ده پایان شناور
فوق خانواده: کاریده آ
خانواده: پالمونیده

جنس: ماکرو براکیوم
 گونه: روزنبرگی

چرخه زندگی میگوی آب شیرین دارای چهار مرحله است:

تخم : بیضی شکل با محور طولی 7/0 – 6/0 میلی متر به رنگ نارنجی روشن که 3 – 2 روز قبل از تفریخ خاکستری سیاه می شوند .

لارو : دارای 12 – 8 مرحله مشخص می باشد که هر مرحله دارای مشخصات ویژه ای می باشد و عبور از هر مرحله و ورود به مرحله بعدی با یک پوست اندازی همراه است . اختصاصات هر مرحله در جدول زیر آمده است .

پست لارو : شفاف بوده و در ناحیه سر دارای رنگ نارنجی مایل به صورتی روشن می باشد .

بالغ : معمولا آبی رنگ و گاهی مایل به قهوه ای حداکثر اندازه 30 سانتیمتر و حداکثر وزن 200 گرم می باشد . دومین جفت پاهای حرکتی نسبت به سایر پاها بسیار بزرگتر بوده و انتهای آنها چنگالهای مشخصی دارد که اندازه آنها برخلاف برخی از سایر گونه های ماکروبراکیم از نظر طولی هم اندازه می باشند .

تولید مثل REPRODUCTION :

فرآیند تولیدمثل در تمام طول سال صورت می گیرد اما دارای دو پیک بهاری ( اسفند – خرداد ) و پاییزی ( مهر و آبان ) می باشد . چند ساعت پس از جفتگیری تخمگذاری صورت می گیرد لقاح بیرونی می باشد . تعداد تخمها به اندازه میگو بستگی دارد ( مثلا میگوی با وزن 100 – 50 گرم 100 – 50 هزار تخمریزی می کند ) .

تخم ها توسط یک غشاء نازک در زیر قسمت شکمی میگوی ماده قرار می گیرند و بوسیله حرکات شدید زوائد شکمی هوادهی می شوند . در شرایط آزمایشگاهی تخمها در دمای 28 درجه سانتیگراد در مدت 17 – 16 روز تفریخ می شوند و لاروها بیرون می آیند . لاروها شناور بوده و با دم ابتدایی خود به پشت شنا می کنند آب دارای شوری ppt 15 – 10 برای این لاروها ضروری است و اگر در آب شیرین قرار گیرند می میرند . مراحل لاروی 16 روز طول می کشد و سپس وارد مرحله پست لارو می شوند .

یکی از صفات اختصاصی میگوی آب شیرین سازگاری بالا نسبت به تغییرات دامنه شوری است و بر همین اساس می توان پست لاروها را مستقیما از آب لب شور به آب شیرین منتقل کرد.

ذخیره سازی STOCKING

سن ایده آل نوزادان برای ذخیره سازی 4 هفته و اندازه آنان 5 – 3 سانتیمتر می باشد .

قبل از ذخیره سازی باید مرحله سازگاری ADOPTATION صورت گیرد .

می توان میگوی آب شیرین را بصورت تک گونه ای (منوکالچر) و چند گونه ای (پلی کالچر) همراه گونه هایی همچون کپور علفخوار ، کپور نقره ای ، تیلاپیا ، خامه ماهی و صدف پرورش داد .

دوره پرورش 7 - 4 ماه و بطور متوسط 6 ماه است .

تراکم ذخیره سازی : 40000 – 30000 قطعه در هکتار

مقدار اکسیژن محلول در حد 3 میلی گرم در لیتر برای میگوی آب شیرین استرسزا و کمتر از آن مرگ آور است .

میگوی آب شیرین به روشهای زیر پرورش داده می شود : پرورش در محیط محصور ، پرورش در قفس ، پرورش متراکم در استخرهای خاکی و کشت توام با ماهی .

بهترین دما برای پرورش میگوی آب شیرین c ° 28 (32 – 28) دمای بیش از 35 و کمتر از 14 کشنده است .

پوست اندازی MOULTING :

میگوی آب شیرین مثل سایر سخت پوستان برای رشد بطور منظم اسکلت خارجی ( پوسته ) خود را می اندازد که این فرآیند با یک افزایش ناگهانی در اندازه و وزن همراه است .از پوسته میگو برای تولید عناصر پوسته و از جمله برای استخراج پکتین استفاده می شود .

تغذیه :
میگوی بالغ همه چیزخوار(رژیم 100% گیاهی تا 100% جانوری) بوده و از تمام دیتریت ها و بنتوزها از جمله حشرات آبزی و لاروهای آنان ، جلبکها ، دانه و بذر گیاهان و میوه ها ، نرمتنان ریز و سخت پوستان ، گوشت و پس مانده ماهی و سایر جانوران تغذیه می کند در صورت کمبود غذا هم جنس خوار نیز می باشد . که در این حالت ضمائم بدن همدیگر را می خورند . ترکیبات و درصد مواد مغذی موجود در غذای میگوی آب شیرین مطابق جدول زیر می باشد .

مشخصات استخرهای پرورش میگوی آب شیرین :

اندازه مطلوب : 1 – 2/0 هکتار
عمق مطلوب : 1 –7/0متر
شیب دیواره ها : 3 به 1 تا 2 به 1
منبع آب : چاه یا کانالهای کشاورزی
دمای مطلوب : 32 – 28 درجه سانتیگراد
PH مطلوب : 5/8 – 7
میزان تعویض آب روزانه : 5% در استخرهای پرواری و 10% در استخرهای نرسری .

شاخص های آب برای پرورش لارو ماکروبراکیوم روزنبرگی :

کوددهی و شکوفایی پلانکتونی :

فیتو پلانکتونها بعنوان حلقه ابتدایی تولیدات اولیه در استخر در پرورش میگوی آّب شیرین از اهمیت بسزایی برخوردار هستند و بصورت مستقیم و غیر مستقیم مورد تغذیه میگو قرار می گیرند . بنابراین جهت فراهم کردن مواد معدنی مورد نیاز رشد فیتو پلانکتونها در استخر کوددهی صورت می گیرد . برای کوددهی استخرهای پرورش میگو می توان از کودهای شیمیایی و حیوانی استفاده کرد . بطور کلی اعمالی که بلوم پلانکتونی در استخر انجام می دهد در زیر آمده است :

تاثیر بر پارامترهای کیفی آب از جمله میزان اکسیژن محلول ، درجه حرارت و PH .
منبع اصلی تولید اکسیژن در استخر .
بطور مستقیم و غیرمستقیم بعنوان غذای طبیعی در استخر مصرف می شود .
تثبیت کیفیت آب و شرایط محیطی استخر با جذب مواد غیرآلی .
کاهش سمیت گازهای آمونیاک ، نیترات ، نیتریت و هیدروژن سولفید .
مصرف دی اکسیدکربن در طی روز .
جذب فلزات سنگین از قبیل آهن از آب استخر .
جلوگیری از رشد و توسعه جلبکهای سبز – آبی کفزی ( لب لب ) و جلبکهای رشته ای
برخی از فیتوپلانکتونها ( کلرولا ) با ترشح ماده کلرین مانع رشد ویبریوها می شوند .
در فرآیند معدنی شدن مواد آلی و یوتریفیکاسیون نقش دارند .
با ایجاد سایه محیط مناسب و امنی برای میگوها فراهم می کنند .
بیماریهای اصلی میگوی آب شیرین :
پوسیدگی دم ( Rot – Tail )
پوسیدگی آبشش ( Rot – Gill )
سختی پوست اندازی ( Ecdysis – Obstacle Disease )
لکه سفید ( Whit Spot )
لکه قهوه ای
نرمی پوسته ( Soft Shell )
مرگ سیاه
عفونتهای قارچی و انگلی